τζιψιέδες

πνοή

Well it's been a long time, long time now since I've seen you smile.

ευαίσθητος ληστής

σε βλέπω να χάνεσαι,να ξεχνάς οτι κάποτες ήθελες να βουλιάξεις στις φέτες του φεγγαριού που μοιάζουν με καρπούζι
σε νοιώθω να βουλίαζεις στη σιωπή σου,με ένα χέρι πέρα απο τα πέρα μέρη.μη με ρωτάς αν τα απογεύματα ρίχνεις ακόμα σκέψεις στο πηγάδι.αν πνίγηκαν οι άνυδρες σκέψεις στην άκρη του μυαλού σου..

μη με κοιτάς,το ξέρω που γυρίζεις με μια όμορφη πνοή κοιτώντας με σαν είμαι ευαίσθητος ληστής

μου έκλεψες

ενα πεσμένο
ένα κρεμασμένο
ένα ηλίθιο
ένα άχρωμο

χάρτινο φεγγάρι

παρατημένη μηχανή.

γελάσαμε με τις ανικανοποιήτες επιθυμίες άδοξων εραστών
φωτίσαμε το λίκνο χαμένων στην αυγή παιδιών.
χάσαμε λουλούδια πανέμορφων καιρών

καποιος θα θελήσει να επιπλέυσει σε μια καινούργια
μα άγνωστη γραμμή.
και σε βλέπω γυρίζεις κάθε στιγμή, μέσα απο την ντουλάπα που κρύβεσαι

εί(μ)σαι μια παρατημένη μηχανή;

διαστημόπλοια.

αν βούλιαζα σε ένα βυθό, τίποτα παρά μόνο ο ήχος των κερμάτων δεν θα ακούγονταν στο πήγάδι του χθές,στον ήχο των χαμένων φευγαλέων και άπιαστων ματιων.

αν βουλιαζα σε ένα πλανήτη θα αποζητούσα να βρώ ένα ήχο,μέσα απο ταξίδια με διαστημόπλοια σε όνειρα και ξεθωριασμένες αναμνησεις..

αν βούλιαζα..σε ένα όμορφο κήπο,θα ήλπιζα τα άνθη του να μην μαραθούν τόσο αστραπιαία

ω

Σκόνη

σκονη.σκονη.σκονη.σκονη
...
βαρέθηκα
σκόνη,σκόνη,σκόνη

πάρε με μαζί σου

λιωμένο παγωτό

ατμόσφαιρα με κίτρινο χρώμα,υπόκοφη ζέστη με άρωμα θλίψης,συνήθεια..συνήθεια..συνήθεια

ενα λιωμένο παγώτο με κοιτά,

ξέρω τι μου λέει,κάποτε θα λιώσω και εγώ σαν κ αυτό και ας μην έχει πια ζέστη αλλά άψυχο ψυχρό κρύο..συνηθεια..συνήθεια..συνήθεια?

"λιώνεις.και το χειρότερο?"

το ξέρεις.

Ο σκοπευτής αστεριών

ο σαδιστής και το θύμα,ένας θύτης σκοπευτής αστεριών σε ένα παράξενο γαλαξία,κουκίδες φωτός ψίγματα αστερόσκονης..θύμα ενός άμοιρου παράξενου θλιβερού σκοπού,φωνάζοντας
δεν είμαι απο εδώ,δεν είμαι

Ποδήλατα χαμένα με αναβάτες πλανήτες και χαλασμένα όμορφα πετάλια να σκιζουν τον αέρα του δικόυ μας γαλαξία.με χέρια ανοιγμένα προσπαθώντας να πετάξουμε εκεί που η δυση ανατέλει και τα παιδιά χαίρονται και περπατάνε με τα χέρια στο γρασίδι.

και σαν πλανήτης παγωμένος μακριά απο ήλιο σε μια παράξενη σιγή νοιώθω ,γνωρίζω πλησιάζει η στιγμή πως το όνειρο ανατέλει σαν μια σελήνη με ανύπακτο κορμι..

Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τρελά πουλιά με μάτια πληγωμένα
συντρόφευαν την άγρυπνη χαρά τους

Μεθύσανε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ' αγγέλους που 'χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους

Στο δρόμο συναντούσαν υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ' αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους

Τις νύχτες κάτω από τ' άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία:
τη μοίρα τους που τους κοίταζε σαν ξένους

Κι ακούγανε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
τη μοναξιά η μόνη τους αλήθεια

Βαβέλ

Καταφεύγοντας στην προσωρινή μα όχι επαρκή διέξοδο, βρίσκομαι ξαφνικά σε μέρη γνώριμα εκεί όπου οι πολλοί συναντούν τους λίγους και οι λίγοι το τίποτα. Κόσμος, βαδίζοντας ανάμεσα σε αγνώστους, παράξενες απελπισμένες ματιές αναζητώντας σε πρόσκαιρες επαφές τη σιγουριά της ύπαρξης. Υπόκωφοι και ανάλγητοι ρυθμοί μιας καθημερινότητας που εξαντλεί και εξαντλείται σε ασυγχρόνιστους ρυθμούς. Πλησιάζοντας στο σταθμό «Μοναστηράκι» ρεύματα χειροκίνητων μαριονεττών σπεύδουν να καταπραΰνουν την προσωρινή τους έξαψη. Μια ξαφνική τρέλα

Αναπνέω;..

Στο τζάμι του επίδοξα υπερφορτωμένου βαγονιού διαφαίνεται ένα πρόσωπο διαφορετικό,2 γέρικα μάτια κλειστά που αργοπίνουν την αμβροσία μιας ξεχασμένης νιότης. Κοιτάζω γύρω.Βαβέλ.

Σπασμένα σπίρτα.

Εκμαυλίζοντας δυνατά μία ακόμη ξεχασμένη νότα χρώματος, έτσι ξαφνικά χανόταν αυτό που πάντα αναζητούσα μέσα από το ηχηρό άκουσμα μιας λέξης, ελπίζω πως κάποτε αύτη η μεγάλη κουβέρτα που στοιχειώνει τις λέξεις στα όνειρα μου θα πάψει να με απειλεί με το γκρίζο μελαγχολικό της πρόσωπο περιμένοντας κάποιον να ζεστάνει , αν και ο κάθε φόβος για τη μνήμη, ανέστησε πάλι και πάλι ένα σιωπηλό κρύο πρωινό. Κοίταξα ,πίστεψα μα χάθηκα και με μια περίεργη αίσθηση παράνοιας ξανακύλησα στην προσωρινή μου μα άδοξη άχρωμη ουτοπία. Αναρωτήθηκα καθώς οι κόρες είχαν διασταλεί κ κάθε ψήγμα ύπαρξης μέσα σε αυτό το ζοφερό και βρώμικο ανήλιαγο δωμάτιο είχε τρέξει κάποτες πολύ μακριά, να κρυφτεί. Να κρυφτεί, να κρύψει αυτό πού κάποτε δεν σκέπαζε το μαύρο πέπλο της τρομακτικής μα ελπιδοφόρας πια, κουβέρτας. Περιμένοντας, ελπίζοντας κατέφυγα στη γνώριμη αίσθηση του καπνού που αναδύεται από τα απελπισμένα ατελείωτα τσιγάρα ,που πιο δυνατά από την ίδια μου τη χροιά, κραυγάζουν σιωπηλά και αυτοσαρκάζονται σε ατελείωτο αδιέξοδο. Είναι περίεργο να χάνεσαι μέσα στο σκοτάδι της χαμένης και άφατης λογικής. Έγειρα, βούλιαξα, βούλιαξα στο γνώριμο κύκλο μιας ανεμπόδιστης σιγής..Ούρλιαξα..

Ερμητικά κλειστά μάτια, μύθοι μιας φευγαλέας σαν καμένο σπίρτο ζωής, άνθρωποι οδοντογλυφίδες σπασμένες αναζητώντας το τέλος μιάς άβουλης αρχής. Νιώθω κουρασμένος, πολύ κουρασμένος και καθώς τα φώτα της πόλης ξεθωριάζουν, μαραίνομαι. Ναι, νιώθω πολύ κουρασμένος.
Καμένες οδοντογλυφίδες, σπασμένα σπίρτα..